De wereld verdwijnt onder sneeuw, ik moet aan Tipex denken, en als ik aan Tipex denk, denk ik aan het wederopbouw-portiek op de foto. Ik nam die enkele weken terug omdat ik er halverwege de jaren negentig pakweg anderhalf jaar woonde. Ik kwam er voor het eerst sinds jaren langs.
Achter de deur links woonde buurman H. In de dagen dat ik mijn nieuwe huis een beurt met de witkwast gaf, maakten we in het portiek kennis met elkaar. Hij was groot, maar vooral breed. Hij droeg een t-shirt met erg korte mouwen, er staken twee zeer gespierde armen uit. Zijn schouders liepen hoog naar ergens in een dikke nek. Aan een daarvan hing een sporttas. We gaven elkaar een hand en ik voelde me klein.
In de tijd die volgde, kwam ik er in gesprekken van zes zinnen op de trap achter dat hij enkele uren per dag in een videotheek werkte en de rest van zijn tijd in een sportschool doorbracht. Ik zei dat het niet aan hem te zien was dat hij in een videotheek werkte.
Op de deur van buurman H. zat een naambordje waarop onder zijn naam een vrouwennaam stond. Het duurde lang eer ik de vrouw met die naam voor het eerst zag, en daarna kwamen we elkaar zelden tegen.
Toen ik op een dag thuiskwam, viel mijn blik op het naambordje: de naam van het meisje was met Tipex weggewerkt. Aan het einde van de haal zat een verdikking van het goedje. Een gestolde druppel, alsof er een traan zou komen, maar kom, het moest ook niet te gek worden.
Ik stak de sleutel in mijn voordeur, keek nog eens om en vroeg me af wat buurman H. met Tipex moest. Ik kon me niet voorstellen dat hij ’s avonds zat te typen op een Remington of Olympia.
Het bordje met Tipex bleef er maanden hangen, tot er op een dag een nieuw bordje kwam, met onder de naam van buurman H. een nieuwe meisjesnaam.
Als je een typefout maakte en het potje Tipex pakte, wist je dat de fout weliswaar weggewerkt werd, maar dat het ook sporen achterliet. De enige manier om van die sporen af te komen was het papier uit de machine trekken en er een nieuw in rollen. Uiteindelijk deed je dat zelden omdat de kans dat je ook daarop een fout maakte groot was. Je deed het alleen als het te erg werd en je wist dat het op een nieuw vel zo erg niet zou worden als op het oude. Dat dacht ik toen ik met de sleutel in de hand naar het nieuwe bordje op de deur stond te kijken.
Toen ik een paar weken geleden de foto van het portiek nam, liep ik de trap op, benieuwd naar een naambordje op de deur. Daar hing het, de naam van buurman H, met daaronder een vrouwennaam. Ik groef in mijn geheugen; het kwam me niet raar voor dat het het bordje was dat er hing toen ik de woning lang geleden achterliet. Het leek erop dat H. foutloos door het leven was gegaan. Maar het kon ook zijn dat de Tipex op was, of uitgedroogd. Of dat hij nu op zijn nieuwe HP Pavilion G6-2005SD 15.6” laptop met Windows 7 Home Premium met zijn grote vingers de toetscombinatie Ctrl-Z probeert, en merkt dat er weliswaar geen spoor van fouten meer zichtbaar is, maar dat er toch pijn blijft over iets waarvan je de stappen niet ongedaan kunt maken.